J. D. Salinger «Ο φύλακας στη σίκαλη» [το Φοιβάκι]

Είναι πολύ ξηγημένη. θα σας άρεσε. Το μόνο κακό είναι που καμιά φορά είναι κάπως υπερβολικά τρυφερή. Είναι πολύ συναισθηματική, για παιδί. Στ’ αλήθεια. Ένα άλλο που κάνει, είναι που όλη την ώρα γράφει βιβλία. Μόνο που δεν τα τελειώνει. Όλα είναι για κάποιο παιδί που το λένε Χέηζελ Γουέδερφηλντ – μόνο που το Φοιβάκι τη γράφει «Χαζλ». Η Χαζλ Γουέδερφηλντ η παλιόφιλη, είναι κορίτσι ντετέκτιβ. Υποτίθεται πως είναι ορφανή, αλλά κάθε λίγο και λιγάκι κάπου ξεφυτρώνει κι ο γέρος της. Ο γέρος της είναι πάντα ένας «ψηλός γοητευτικός τζέντλεμαν, περίπου είκοσι χρονών». Αυτό με πεθαίνει. Α, το Φοιβάκι. Μα το Θεό θα σας άρεσε.

Μτφρ. Τζένη Μαστοράκη, Γράμματα, 1979, σελ. 83-84

Ε, ναι

Nicholas Murray «Kafka»

Ο Κάφκα απευθυνόμενος στον πατέρα του ισχυριζόταν ότι «ήσουν καθ’ ολοκληρίαν δεσμευμένος στο εμπορικό, ούτε μια φορά την ημέρα δεν μπορούσες να μου κάμεις τη χάρη να σε δω» κι έτσι, όταν εκείνος όντως εμφανιζόταν, η εντύπωση που έκανε ήταν ακόμη πιο τρομακτική. Θυμόταν συγκεκριμένα ένα περιστατικό των παιδικών του χρόνων, όταν, αφού ζητούσε διαρκώς νερό κλαψουρίζοντας «κατά πάσα πιθανότητα εν μέρει για πείραγμα, εν μέρει για να διασκεδάσω», ο Χέρμαν άρπαξε τον γιο του από το κρεβάτι και τον έβγαλε σηκωτό έξω στο Pawlatsche (έναν χαρακτηριστικό εξώστη που περιέτρεχε τις πολυκατοικίες της Πράγας με θέα το μεσαύλιο) και τον άφησε εκεί μόνο με το νυχτικό του να κοιτάζει την κλειστή πόρτα.

Από την μεριά του Κάφκα η συμπεριφορά αυτή χαρακτήριζε «τα δικά σου τα παιδαγωγικά τα μέσα και την επίδρασή τους σ’ εμένα». Στο εξής ήταν την περίοδο εκείνη μάλλον πειθαρχικός, παρ’ όλα αυτά του έμεινε «ένα εσωτερικό τραύμα». Το παιδί δεν μπορούσε να συνδυάσει το ασήμαντο παράπτωμα με τον τρόμο του πατρικού νόμου.

«Ακόμη κι ύστερα από χρόνια  υπέφερα από τη βασανιστική φαντασίωση ότι ο πελώριος ο άνδρας, ο πατέρας μου, η εσχάτη κρίση, μπορούσε να έρθει σχεδόν χωρίς αιτία και μέσα στη νύχτα να με βγάλει απ’ το κρεβάτι σηκωτό στο μεσαύλι κι ότι εγώ επομένως ήμουν ένα μηδενικό για ‘κείνον».

 

Μτφρ. Ξενοφών Κομνηνός-Αλέξανδρος Κυπριώτης, Ίνδικτος, 2005

link: http://www.24grammata.com/wp-content/uploads/2013/07/Kafka-24grammata.com_.pdf

Paterne Berrichon «Πρωτόγραφα για τον Αρθούρο Ρεμπώ»

Γιατί -μονολογούσα- να μάθω ελληνικά και λατινικά; Ούτε που ξέρω. Τελικά σε κανέναν δεν χρειάζονται! Τί με νοιάζει εμένα αν θα είμαι ή όχι αποδεκτός; Κι όμως, λένε ότι μονάχα όταν είσαι αποδεκτός από τους άλλους, θα έχεις κάποια θέση. Εγώ, δεν θέλω καμιά θέση, θα είμαι εισοδηματίας. Ακόμα κι αν ήθελα μια απ’  αυτές, γιατί να μάθω λατινικά; Κανείς δε μιλάει αυτή τη γλώσσα. Που και που βλέπω καμιά λατινική φράση στις εφημερίδες, αλλά σ’ ευχαριστώ Θεέ μου, ποτέ μου δεν θα γίνω δημοσιογράφος.

Γιατί να μάθω ιστορία και γεωγραφία; Φυσικά πρέπει να ξέρουμε ότι το Παρίσι βρίσκεται στη Γαλλία, αλλά κανείς δε ρωτάει σε ποιο γεωγραφικό πλάτος. Η ιστορία, όπου μαθαίνουμε τη ζωή του Σιναλντόν, του Ναμποπολασάρ, του Δαρείου, του Κύρου, του Αλέξανδρου κι όλων των επιφανών συνεργών τους με τα διαβολικά ονόματα, είναι σκέτο μαρτύριο. Τί με νοιάζει εμένα η δόξα του Αλέξανδρου; Τί με νοιάζει… Ποιος ξέρει αν υπήρξαν ή όχι οι λατίνοι; Τα λατινικά τους ίσως και να είναι μια επινοημένη γλώσσα, ακόμα κι αν κάποτε υπήρξαν, ας μ’ αφήσουν να ζήσω σαν εισοδηματίας κι ας κρατήσουν τη γλώσσα τους για τους εαυτούς τους. Τί κακό τους έκανα, για να με υποβάλλουν σε τέτοια βασανιστήρια;

Ας περάσουμε τώρα στα ελληνικά. Αυτή η απαίσια γλώσσα δεν μιλιέται από κανέναν στον κόσμο… εγώ θα είμαι εισοδηματίας, δεν κάνει και τόσο καλό να τρίβονται τα παντελόνια πάνω στα θρανία!

Σκέψεις του Ρεμπώ στο μαθητικό του τετράδιο, όταν ήταν επτά χρονών. Λίγο αργότερα, στα «Ποιήματα των εφτά χρόνων» έγραφε ότι η ψυχή του ήταν τότε «παραδομένη στις απέχθειες».

Μτφρ. Ρίτα Κολαϊτη, Τέχνη και Λόγος, 1988

Τίτος Πατρίκιος “Σίφνος, ή το παιχνίδι με τα ζάρια”

Τα παιδικά μου καλοκαίρια
τα ´ζησα ανάμεσα σε δύο κύβους.
Απάνω ο άσπρος κύβος του σπιτιού
κάτω απ´ τα πόδια μου η στέρνα
αθέατος κύβος με σκοτάδι.

Αντικριστοί  καθρέφτες, 1988

Polanski «Ρομάν»

Αρχίσαμε να μαζεύουμε προγράμματα από κινηματογράφους, με περιλήψεις ταινιών. Επειδή σπάνια είχαμε τα χρήματα για ν’ αγοράσουμε προγράμματα, ψάχναμε μέσα στα καλάθια των σκουπιδιών έξω από τους κινηματογράφους. Σε μια τέτοια έρευνά μας ανακαλύψαμε μερικά κομμάτια από άχρηστο φιλμ. Από τότε αρχίσαμε να μαζεύουμε και κομμάτια από φιλμς, και τα μικρά αυτά κομμάτια ήταν για μας σαν κομματάκια από απραγματοποίητα όνειρα που κανείς άλλος δεν θα μπορούσε ποτέ να καταλάβει.

Μτφρ. Μαν. Ζουμπουλάκη, Κάκτος, 1985 

Louis Buñuel «Η τελευταία πνοή»

Το καλοκαίρι, την ώρα της σιέστας, με την πιο βαριά ζέστη, όταν οι μύγες βούιζαν στους άδειους δρόμους, μαζευόμαστε στο μισοσκόταδο ενός μαγαζιού που πουλούσε υφάσματα. Πόρτες κλειστές, κουρτίνες τραβηγμένες. Ο υπάλληλος που κρατούσε το μαγαζί μας δάνειζε τότε μερικά «ερωτικά» περιοδικά (ο Θεός ξέρει από ποιους δρόμους είχαν φτάσει ως εκεί), για παράδειγμα το la Hoja de Parra και το K.D.T., που οι εικόνες του είχαν περισσότερο ρεαλισμό. Αυτά τα απαγορευμένα περιοδικά θα φαίνονταν σήμερα αγγελικής αθωότητας. Μόλις που μπορούσες να διακρίνεις την υποψία μιας γάμπας ή ενός στήθους. Σε μας όμως ήταν αρκετό για να γαργαλήσει την επιθυμία μας και ν’ ανάψει τις εκμυστηρεύσεις μας. Ο ολοκληρωτικός διαχωρισμός ανδρών και γυναικών φλόγιζε ακόμη περισσότερο τις αδέξιες παρορμήσεις μας. Και σήμερα ακόμη, όταν ξαναθυμάμαι τις πρώτες μου σεξουαλικές συγκινήσεις, γύρω μου αναδύονται μυρωδιές από υφάσματα.

~

Στα παιδικά μου χρόνια έχω νιώσει τα πιο δυνατά ερωτικά αισθήματα, πέρα από οποιαδήποτε σεξουαλική έλξη, για κορίτσια, αλλά και για αγόρια, της ηλικίας μου. Mi alma niña y niño, όπως έλεγε ο Λόρκα: «Ψυχή μου, αγόρι και κορίτσι μαζί».

Μτφρ. Μαρία Μπαλάσκα,  Οδυσσέας

Τάσος Λειβαδίτης «Ξημέρωμα»

O πατέρας φορούσε συνήθως έναν κατιφέ στο πέτο, κι η μητέρα
μια ρόμπα με ζωγραφιστά αρχαία ειδύλλια
κι όταν παίζαμε στην αυλή πατούσαμε μόνο στις άσπρες πλάκες:
έτσι δε βγήκαμε ποτέ απ’ τ’ όνειρο
η μικρή Άρκτος ερωτοτροπούσε με τον Σεπτέμβριο
ω παιδικότητα: αιωνιότητα αμετάφραστη
κι ο Θεός που απ’ τις δακρυσμένες προσευχές των παιδιών που
φοβούνται τη νύχτα
φτιάχνει τις πρώτες γαλάζιες γραμμές της μέρας που στέλνουν
την ελπίδα στους ναυαγούς.

Ποίηση. Tόμος Tρίτος 1979-1987, Kέδρος, 1991

Τιτιβίσματα

@ernestaki
* «γιατί δεν ξαναρχίζουν οι ταινίες στο σινεμά από την αρχή»;
* «ας κοιμηθούμε τώρα για να ξαναδούμε τα όνειρα μας»
* «θα το κρύψω το λιοντάρι. δε μπορεί να ζήσει στη ζούγκλα των ανθρώπων»
* «θα πετάξουμε όταν θα γίνουμε πουλιά. τώρα είμαστε άνθρωποι, ακόμα».
* «από πού είναι το τέλος;»
* «έλα βροχάκι, βρέξε χεράκι μου»

@to_portatif 
«μπαμπά, εγώ πότε θα πάω σχολείο να παίξω μάθημα»

@koinian
«μαμά μου αρέσει η Αθήνα. Είναι κίτρινη και γυαλίζει»

@PaidiLastiho
* Χέζω στις πάνες των πολυεθνικών σας!
* Νομίζετε οι μεγάλοι ότι έχετε προβλήματα, δε ρωτάτε και εμάς τα μωρά, τι ζόρια τραβάμε σε έναν άγνωστο τελείως κόσμο…

@kanekos69
* To «μικροαστοί θα σας φάνε τα παιδιά σας, κανίβαλοι θα γίνουνε» του Τζιμάκου ήταν απλά ευχολόγια.. στην πράξη τα παιδιά είναι πάντα στο μενού

* ‘Οταν ήμουν παιδάκι και με τάιζε η μαμά μου λεγε «τσαφ,τσουφ έρχεται το τραινάκι!» Πάντα το έτρωγα αμέσως για να με λύσει από τις ράγες

@MichIoli
Εδώ μαλώναμε και ο ανιψιός φώναξε «ταματήστε γιατί θα λίξω μολότο!» #ego_megalwnw_ti_nea_genia_anarxikwn #omg

@psarianot
Η ανιψιά μου ντύθηκε Ιδιάνος. πέρυσι Φάουλα

@cocobilly
Πολλές φορές χαίρομαι που οι μπάτσοι χτυπάνε παιδιά γιατί τα παιδιά δεν θα το ξεχάσουν ποτέ. #Skouries

@koita_Mekiallo
Είναι καιρός να μιλήσουμε, για το πολιτισμικό σοκ που μας δημιουργούν τα παιδικά πάρτυ.

@Alekzunder
Η απογοήτευση στα μάτια του μικρού Κρητικού που όταν έβλεπε Thundercats και άκουσε Τσιτάρα περίμενε να δει μια κιθάρα.

@meta_capsule
Συζήτηση 5χρονων: – φίλε, πώς σε λένε; – Νικόλα. – α! σ’ έχω στο σπίτι μου σε dvd!!! #lenos

@platitudinous 
Μη διώχνετε τους αποικιοκράτες. Υπάρχουν παιδάκια στην Αφρική που δεν διώχνουν τους αποικιοκράτες.

@potmos

Το κάθε παιδί γεννιέται μ’ ένα «γιατί» στο στόμα κι ο άλλος σού λέει τσιτάτα για τ’ ότι δεν είναι τάχα σύμφυτη η λογική.

@ypatia_ 
Όταν βλέπω παιδικές φωτογραφίες κλαίω. Στις παιδικές φιγούρες βλέπεις την αλήθεια. Και δεν είναι ωραία.

@Maza667 
Αν μαθαίνεις από τα λάθη σου, γιατί οι περισσότεροι έχουν πάνω από ένα παιδιά;

 

 

[θα ανανεώνεται]

Βαθμολογία: